മുറിവ്

വിണ്ണിന്റെ  കണ്ണീരൊപ്പി   

സാന്ത്വനപ്പൂക്കൾ തൂകി

ആർദ്രമായാഘോഷിക്കും

പൊന്നോണമെങ്ങോ പോയി.

ജീവിത മുറിപ്പാടി‍ൽ;

ആത്മാവിൻ വിങ്ങലിൽ;

കരിയും സ്വപ്നങ്ങളിൽ;

തളിരിട്ടിരുന്നോരോണം.

മങ്ങാതെ മായാതെ

കുറിച്ചയക്കുമോരോ   

സൌഭാഗ്യ സന്ദേശം

വെൺമേഘശകലമായ്.

എത്തിപ്പിടിക്കാൻ 

പണിപ്പെട്ടുയർന്നൂ.  

പൊഴിഞ്ഞു മണ്ണിൽ 

വെറും തൂവലായ് മാറി

പരാജിത ഞാനിന്നീ

വഴിയിലൊറ്റയ്ക്കും.

എങ്കിലുമോണം

 കോരിനിറച്ചത്

 സ്വപ്നത്തിൻ

കണമല്ലേ വീണ്ടും.

പൊട്ടിമുളപ്പതി-

ലോരില മൂവില

മൂവന്തിക്ക്‌ മുന്നാളിൽ.

കരിയും വയറും

കരയും മനവും

കനവിൽ നിറച്ചൂ

മാവേലിത്തമ്പുരാൻ.

കനിവാലെന്നുടെ

കണ്ണീരൊപ്പാൻ‍.

എല്ലാരുമൊന്നുപോൽ

സന്തോഷമാർന്നിടും

മാവേലി മന്നന്റെ

നാട്ടിൽ നിറയുന്നു.

പട്ടിണി പോറ്റുന്ന

ഘോഷയാത്ര.

കൺകളിൽ പന്തവും

കൈകളിൽ വാളുമായ്‌

വന്നെത്തി മറ്റൊരു

ഘോഷയാത്ര.

ചീറ്റും ചുവപ്പിനെ-

നേർപ്പിക്കാനിറ്റിറ്റു

വീഴും മിഴിനീർ

തുടയ്ക്കാതൊഴുകുന്ന

 ഘോഷയാത്ര.
 ഏതു കൊടിയുടെ 
ശീലയിൽ തോർത്താമി-
ക്കണ്ണനീരെന്നോരാതെ
മടുക്കുമെന്നോടന്ത-

ക്കരണം പിന്നെയും

 ചൊൽവൂ

‘വന്നേക്കാമിനി-

യുമൊരോണം’